Het verhaal gaat dat ijsberen als ze op jacht zijn hun zwarte neus bedekken met hun poot. Op die manier gaan ze helemaal op in hun witte omgeving en kan een zeehond of walrus ze niet zien.
Wat leer je op deze pagina
Hoewel het goed klinkt, blijkt het in de praktijk niet waar te zijn.
Het zal best eens gebeurd zijn dat een ijsbeer zijn zwarte neus bedekt met zijn poot. Daar zijn zelfs foto’s van. En het is beschreven in het boek Arctic Dreams van Barry Lopez. Maar uit onderzoek is nooit gebleken dat dit een vast onderdeel is van zijn jachtritueel.
Je kunt je afvragen of het slim is
Stel, je bent een ijsbeer en je ziet een zeehond. Langzaam sluip je naar het beest toe. Omdat je bang bent dat de zeehond je ziet, bedek je met je voorpoot je zwarte neus. Je bent nu geheel onzichtbaar.
Alleen, lopen gaat niet meer. Als je op drie poten loop, wankel je en kun je geen vaart maken. Dus moet je stil blijven staan.
Je wordt niet gezien, maar je zult ook niet eten…
Conclusie: een ijsbeer bedekt zijn zwarte neus niet tijdens de jacht
Dus, ijsberen die op jacht zijn zullen nooit hun neus bedekken om niet op te vallen. Ze hebben hun vier poten hard nodig om de laatste 50 tot 200 meter keihard te kunnen rennen om de zeehond te vangen. En dat is al lastig genoeg…
Geen enkele ijsbeer-onderzoeker heeft dit gedrag ooit bij een ijsbeer gezien. Het idee dat een ijsbeer zijn zwarte neus bedekt om onzichtbaar te zijn voor zijn prooi is een fabeltje.
Eén reactie
Bijzonder om te lezen. Ik wist het niet